Μετά το 5,3% και τις 10 χιλιάδες ψήφους που συγκέντρωσε η Χρυσή Αυγή στην Αθήνα πολλοί αναρρωτιούνται: είναι μόνο η αρχή ή πρόκειται για έναν πομφόλυγα χωρίς συνέχεια;
Ποιος, αλήθεια, μπορεί να κάνει προγνώσεις σε μια τόσο ρευστή πολιτική σκηνή; Η ιστορία της ευρωπαϊκής άκρας δεξιάς προσφέρει εξάλλου παραδείγματα και προς τη μια και προς την άλλη κατεύθυνση. Σε κάποιες περιπτώσεις καχεκτικά κόμματα και απαξιωμένοι αρχηγοί απέκτησαν εκλογική σημαντικότητα και διάρκεια (το παράδειγμα του Εθνικού Μετώπου και του Λεπέν στη Γαλλία). Σε άλλες πάλι περιπτώσεις η εντυπωσιακή εκλογική απογείωση ορισμένων είχε την τύχη ενός διάττοντα αστέρα (εδώ το παράδειγμα του κόμματος Αντεπίθεση του Κράτους Δικαίου στις τοπικές εκλογές του Αμβούργου το 2001 είναι χαρακτηριστική).
Τα κόμματα της άκρας δεξιάς όλων των διαβαθμίσεων –από τα νεολαϊκιστικά έως τα εξτρεμιστικά και νεοφασιστικά– ακολουθούν μια διπλή στρατηγική, επιδιώκοντας την πολιτική πρόκληση ή/και την πολιτική τους ενσωμάτωση. Η εμπειρία καταδεικνύει ότι όσο πιο μακρυά από την κοινοβουλευτική σκηνή βρίσκονται τα ακροδεξιά κόμματα τόσο πιο επιρρεπή γίνονται στον πολιτικό εξτρεμισμό. Αλλά και η κοινοβουλευτικοποίησή τους έχει συχνά ως συνέπεια την περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση μιας ευρύτερης ακροδεξιάς σκηνής, στην οποία επικρατούν οι κινηματικοί, αντισυστημικοί και πλέον προκλητικοί παράγοντες του χώρου.
