Οι προεδρικές εκλογές του 1996 στις ΗΠΑ κερδήθηκαν από τον Μπιλ Κλίντον με άνεση έναντι του συνυποψηφίου του Μπομπ Ντόουλ, αφού προηγούμενως όμως, στο μέσον της πρώτης θητείας του, το Δημοκρατικό Κόμμα απόλεσε για πρώτη φορά μετά το 1954 την πλειοψηφία στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Η εκλογική μετακίνηση υπέρ του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος οδήγησε το Δημοκρατικό Κόμμα σε αλλαγή στρατηγικής. Ο σύμβουλος του Κλίντον και ειδικός σε θέματα πολιτικής επικοινωνίας Ντικ Μόρρις συμβούλεψε τον Αμερικανό Πρόεδρο να εφαρμόσει μια μέθοδο «τριγωνοποίησης» (triangulation), δηλαδή να υποστηρίξει έναν συνδυασμό από τις πιο δημοφιλείς πολιτικές θέσεις και των δύο κομμάτων, κατά τρόπο ώστε οι παραδοσιακοί εκλογείς τους να τον ψηφίσουν την επόμενη φορά. Η μέθοδος αυτή στηριζόταν στην επιλογή εκ μέρους του Προέδρου μιας θέσης που τον τοποθετούσε υπεράνω των δύο κομμάτων, ωσάν ο ίδιος να ήταν ένας αυτόνομος τρίτος παράγοντας της πολιτικής σκηνής που ενσωμάτωνε σε μια νέα τριγωνική σύνθεση προγραμματικές θέσεις του οικείου και του αντιπάλου κόμματος. Η έκβαση της προεδρικής εκλογής του 1996 δικαίωσε τους Μόρρις και Κλίντον για την επιλογή της μεθόδου της «τριγωνοποίησης».
«Πολύπλοκη αλχημεία»
Η μεταπολεμική ακροδεξιά είναι σαν μια «πολύπλοκη αλχημεία», ισχυρίστηκε ο Πωλ Χέινσγουορθ, μελετητής του ακροδεξιού φαινομένου. Η ακροδεξιά αποτελεί, δηλαδή, ένα κράμα ετερόκλιτων ιδεολογικών αρχών και πολιτικών θέσεων: εθνικισμός, αυταρχισμός, ξενοφοβία και αντικομμουνισμός, το ίδιο όπως αντιφιλελευθερισμός αλλά και αντικαπιταλισμός, κρατισμός και αντικρατισμός, λαϊκισμός και αποθέωση της αρχής της διαφορικής ισότητας αποτελούν αντιφατικά στοιχεία του ιδεολογικο-πολιτικού κράματος της ακροδεξιάς, τα οποία καλύπτουν σχεδόν όλο το φάσμα του άξονα αριστεράς-δεξιάς. Η «πολύπλοκη αλχημεία» της άκρας δεξιάς συντηρεί τον εγγενή πολιτικό καιροσκοπισμό του συγκεκριμένου χώρου και ευνοεί την ψευδο-μετατρεπτική ικανότητά του: η μεταπολεμική ακροδεξιά είναι ένα μεταβαλλόμενο φαινόμενο, το οποίο προσαρμόζεται στις απαιτήσεις της εποχής, χωρίς να απαρνείται ιστορικές καταβολές και εκλεκτικές συγγένειες με τα ιδεολογικά ρεύματα του αντιδιαφωτισμού.
H συνέχεια του άρθρου στο περιοδικό Μεταρρύθμιση,
http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=1163
